Un poema do Álex

Como isto é para todos e para todo, aí vai a miña primeira participación. Empezo cun poema que escribín xa hai anos. Disque non hai que ter vergoña e eu vouna perdendo co tempo ;-)

Como isto é para todos e para todo, aí vai a miña primeira partisipasión. Empeso cun poema que escribín xa hai anos. Disque non hai que ter verghoña e eu vouna perdendo co tempo ;-) (*)

DÚAS CHAVES

Quixera eu saber

onde habita o amor;

petar na súa porta

e preguntar:

u-lo segredo?

Non o sei e soño

cal podería ser

a clarividente resposta

que faga ó meu corazón acougar

e deixe descansar a alma.

Doce e amarga busca

a da súa morada,

vagando pola vida

sen repouso nin indicio,

sen lousas douradas

que me mostren o camiño:

longo coma a morte,

curto coma o soño desta noite.

Xiras a esquina e tropezas

atopas de súpeto a resposta

que che mostra o lugar

onde habita,

dende e deica a eternidade,

esperando quen abra a porta

e deixe entrar o corazón.

Ante ti se ergue a entrada

e, co corazón na man, esperas

que sexa esta a chave

da porta, do segredo,

do amor e a felicidade.

Máis descobres abraiado,

fitando a pechadura,

que son dúas,

e non unha,

as chaves necesarias.

(*) En azul a versión en ghallegho de Ribeira.